Του Ονασαγόρα
Στις τελευταίες τρεις στήλες ασχολούμαι με τον εκνευρισμό που προκάλεσε στον Νίκαρο η μεροληπτική, για να μην πω κάτι άλλο, στάση της Σπέχαρ υπέρ του κατοχικού καθεστώτος για το θέμα των οδοφραγμάτων.
Σας είχα εξαρχής γράψει για την έντονη αντίδραση του Νίκαρου στην πρώτη ανακοίνωση της ΟΥΝΦΙΚΥΠ αμέσως μετά το προσωρινό κλείσιμο από την κυβέρνηση τεσσάρων οδοφραγμάτων. Μια ανακοίνωση την οποία καταδίκασε έντονα και ο Άντρος Κυπριανού και άλλοι πολιτικοί αρχηγοί αφού απροκάλυπτα παραγνώριζε πως την ελεύθερη διακίνηση εμποδίζει ο τουρκικός κατοχικός στρατός.
Μάλιστα ο Νίκαρος επεδίωξε τότε ο εκνευρισμός που ένιωσε για την προκλητική ανακοίνωση της ΟΥΝΦΙΚΥΠ να φτάσει μέχρι την Σπέχαρ για να στείλει σαφέστατα το μήνυμα της απογοήτευσης που ένιωσε. «Όχι για πρώτη φορά» όπως με είχε ενημερώσει τότε πηγή που γνωρίζει.
Ακολούθησαν τα γεγονότα στο οδόφραγμα της Λήδρας όπου διαδηλωτές με την ενίσχυση του ΑΚΕΛ, στελέχη του οποίου συμμετείχαν στις διαμαρτυρίες, χειροδίκησαν εναντίον αστυνομικών και εθνοφρουρού. Μάλιστα ο ΓΓ του ΑΚΕΛ Άντρος Κυπριανού κατήγγειλε τότε δημόσια την κυβέρνηση ότι οι λόγοι που ο Αναστασιάδης έκλεισε τα οδοφράγματα ήταν πολιτικοί και όχι με την επιστημονική γνώμη των εμπειρογνωμόνων. Μια θέση που υποστήριξε μόνος από όλους τους πολιτικούς αρχηγούς. Και δεν έμεινε μέχρι εκεί...
Ακολούθησε η καταγγελία της κυβέρνησης από το ΑΚΕΛ και τους ευρωβουλευτές του στην ΕΕ για «μονομερώς» κλείσιμο των οδοφραγμάτων που ουσιαστικά αναπαρήγαγε το αφήγημα ομάδας Τουρκοκυπρίων και πιθανόν και της κυρίας Σπέχαρ. Όλα τα υπόλοιπα κόμματα αντέδρασαν έντονα στην καταγγελία αυτή που εξισώνει την Κυπριακή Δημοκρατία με το κατοχικό καθεστώς και της απέδιδε πολιτική σκοπιμότητα στο κλείσιμο των οδοφραγμάτων που έγινε, σύμφωνα με την κυβέρνηση, για καθαρά υγειονομικούς λόγους και για προστασία της δημόσιας υγείας λόγω της εξάπλωσης του κορωνοϊού.
Οι μέρες κύλησαν με τον κορωνοϊό να εξαπλώνεται και στην Κύπρο και ακολούθησε το κλείσιμο όλων ανεξαιρέτως των οδοφραγμάτων από το κατοχικό καθεστώς. Ούτε τη διακίνηση διπλωματών, ούτε των εγκλωβισμένων, ούτε καν των Ηνωμένων Εθνών επέτρεψε το κατοχικό καθεστώς χωρίς να υπάρξει καμιά ουσιαστική αντίδραση, ούτε από το ΑΚΕΛ αλλά ούτε και από την κυρία Σπέχαρ.
Κύλησαν και άλλες ημέρες και ήρθε η συμφωνία Αναστασιάδη-Ακιντζί για άνοιγμα των οδοφραγμάτων στις 8 Ιουνίου. Συμφωνημένα με κοινώς αποδεκτές προϋποθέσεις και όχι... μονομερώς. Παρά το γεγονός ότι η νόμιμη κυβέρνηση της Κυπριακής Δημοκρατίας νομιμοποιείται και να λάβει και να εξαγγείλει αποφάσεις για το σύνολο του κυπριακού λαού «μονομερώς» και χωρίς να χρειάζεται να ρωτήσει κάνεναν.
Προηγήθηκε η παροχή βοήθειας από την Κυπριακή Δημοκρατία στους Τουρκοκύπριους χωρίς τυμπανοκρουσίες και χωρίς τη διεκδίκηση πολιτικού οφέλους.
Σύμφωνα με πηγή μου που γνωρίζει πολλά η συμφωνία Αναστασιάδη-Ακιντζί έφτασε ξεκάθαρα στα αυτιά «όσων πρέπει» στα Ηνωμένα Έθνη και χαιρετίστηκε.
Και όλοι ανέμεναν την 8η Ιουνίου για να ανοίξουν επιτέλους ξανά τα οδοφράγματα, τουλάχιστον για ανθρωπιστικούς λόγους καταρχήν στη βάση της συμφωνίας μεταξύ των δύο ηγετών.
Το κατοχικό καθεστώς το έκανε εξαρχής ξεκάθαρο πως δεν θα άνοιγε εύκολα τα οδοφράγματα που με βιασύνη και μονομερώς έκλεισε. Και η ήρθε η 8η Ιουνίου και τα οδοφράγματα δεν άνοιξαν, ούτε οι προϋποθέσεις τηρήθηκαν. Έγινε μόνο αυτό που ήθελε το κατοχικό καθεστώς και από τα κλειστά οδοφράγματα πέρασε μικρός αριθμός Τουρκοκυπρίων μόνο με τα κριτήρια που η ψευδοκυβέρνηση επέβαλε.
Και ενώ ο Νίκαρος ανέμενε μία τουλάχιστον «ισορροπημένη» δήλωση που να καταδικάζει την κωλυσιεργία του κατοχικού καθεστώτος να κρατά κλειστά τα οδοφράγματα αρνούμενο να εφαρμόσει τη σχετική συμφωνία ή έστω μια προειδοποίηση και πρόθεση απόδοσης ευθυνών από την κ. Σπέχαρ, υπήρξε μια άκρως χαλαρή αναφορά υπό μορφή δήλωσης του εκπροσώπου Τύπου της ΟΥΝΦΙΚΥΠ, ύστερα από ερώτηση δημοσιογράφου. «Ούτε ανακοίνωση, ούτε απόδοση ευθυνών έγινε παρά υπόδειξη της «επιτακτικής ανάγκης οι πλευρές να συνεχίσουν να συντονίζονται στενά για το άνοιγμα των σημείων διέλευσης», παραγνωρίζοντας στην ουσία ότι η συνεργασία υπήρξε μαζί με συμφωνία και ότι το κατοχικό καθεστώς την αθέτησε», συμπλήρωσε η πηγή μου.
Χθες σας έγραφα πως η κυρία Σπέχαρ θα πρέπει να αναμένει στο ακουστικό της, εννοώντας βεβαίως το αναμενόμενο διάβημα του Νίκαρου. Η επιβεβαίωση ήρθε λίγη ώρα μετά την ανάρτηση της στήλης.
Τώρα παραμένει να δούμε πόσο αποφασισμένος είναι να το τραβήξει ο Νίκαρος και να κοινοποιήσει την επιστολή του στον ίδιο τον Γκουτέρες.
Η πηγή μου υποστηρίζει πως το γνωστό ρητό «άμα ραγίσει το γυαλί...» μάλλον επιβεβαιώνεται και σε αυτή την περίπτωση και πως «ακόμα και να μην γίνει επίσημο διάβημα στην έδρα των ΗΕ, το γυαλί έχει ήδη ραγίσει προ πολλού».
Προειδοποίησε πάντως πως δεν αποκλείεται να δούμε κάποιους στο εσωτερικό για αντιπολιτευκούς και μόνο λόγους «να επιλέξουν Σπέχαρ αντί Νίκαρο».
*Στο νοητό σταυροδρόμι της εξουσίας της Κύπρου ο Πρόεδρος ξεκινά την ανάβασή του από τον πάτο του πηγαδιού των τειχών στην οδό Ομήρου που διαπερνά τον πολιτικό μας βουλευτικό πολιτισμό εντός του παρηκμασμένου πολυπολιτισμικού κήπου, για να ανέβει με κακουχίες ιερομάρτυρα τον Λόφο της Σεβέρη, ξαποσταίνοντας για λίγο από τα πολεμικά παίγνια υπό το θλιμμένο βλέμμα του υπό απόκρυψη τις νύχτες Κυριάκου Μάτση. Όταν όμως ο λόφος καταληφθεί, είτε συγκυριακά είτε από τακτική μαεστρία, τα λάφυρα είναι μεθυστικά. Τον κατήφορο της επιστροφής στην οδό Ομήρου δεν τον επέλεξε ποτέ κανείς.
